تویو ایتو «سندای مدیاتک» را در سال ۱۹۹۴ با هدف ساخت یک مجموعه چندمنظوره متشکل از کتابخانه، گالری و مرکز رسانه‌ای تصویری برای ارائه سرویس‌های یاری‌رسان به افرادی با مشکلات بینایی و شنوایی در شهر سندای ژاپن طراحی کرد که در سال ۲۰۰۱ با تغییراتی در برنامه و گسترش عملکردها و اهداف برای تأمین نیازهای طیف وسیع‌تری از کاربران و محیط‌های اطلاعاتی متغیر، به‌عنوان «مدیاتک» یا مرکز فناوری و رسانه آغاز به کار کرد. این مرکز در زمینه هنر، سینما و سایر زمینه‌های فرهنگی امکان تبادل آزادانه اطلاعات از طریق رسانه‌های مختلف را در اختیار عموم قرار داده و به آنها نحوه استفاده از اطلاعات را می‌آموزد.
ساختمان مدیاتک از ۳ عنصر صفحه، مجرای لوله‌ای و پوسته تشکیل شده است. منظور از صفحه، ۶ سطح متشکل از شبکه اتصالات فولادی و بتن سبک در هر طبقه است. مجاری لوله‌ای، ۱۳ ستون درخت مانند با دیواره‌های ضخیم فولادی بین ۷ تا ۳۰ اینچ هستند که علاوه‌بر نقششان به‌عنوان اعضای یک سازه یکپارچه و منعطف، برای ارتباطات عمودی بین طبقات (آسانسورها و پله‌ها) نیز به کار می‌روند و هم‌چنین مجاری‌ای برای جریان انرژی (نور، هوا، آب، صدا و …) و اطلاعات به وجود می‌آورند. پوشش تأسیسات طبقات بالایی و پایینی و شیشه دوجداره نما، پوسته این بنا را می‌سازند که به هیچ وجه سعی در جدا کردن درون و بیرون ندارد بلکه پوسته و ستون‌های لوله‌ای در پی یکپارچگی فضاهای درونی و بیرونی هستند.
این ساختمان با فرم کلی منظم خود و به‌رغم داشتن ستون‌هایی غیرمتعارف و با مقاطع غیرهمگن، امتحان خود را در بزرگ‌ترین زلزله ثبت‌شده در ژاپن پس داد. مدیاتک سندای در این زلزله که در سال ۲۰۱۱ به همراه سونامی عظیمی به وقوع پیوست، به‌لحاظ سازه تقریباًً بدون آسیب دوام آورد و تنها عناصر الحاقى آن صدمه دید و این مجموعه پس از ۲ ماه تعطیلی مجدداً بازگشایی شد. هر چند بازگشایی کامل تمام قسمت‌های آن یک سال طول کشید، اما این مرکز که با هدف شفافیت و رفع موانع فیزیکی یا غیرفیزیکی برای همه گروه‌ها ایجاد شده بود، پروژه‌ای را برای یادآوری حادثه ۱۱ مارس ۲۰۱۱ تعریف کرد و به مستندسازی اتفاقات و برگزاری رویدادهایی برای گردهمایی و بحث درمورد این حادثه پرداخت.
