به نظر می‌رسد در این عبادتگاه، نمادهایی از ساختار اولین مسجدی که به دستور پیامبر در مدینه ساخته شد به‌کار گرفته شده است و با اتکا به شیوه‌های پیشروی معاصر سعی شده این نمادها بازخوانی و بازنویسی شوند. جداسازی فضای مسجد از پیرامون با یک دیوار، که شأن مقدس بدان می‌بخشد، در این‌جا کارکردی عینی یافته است؛ یک دیواره که با حرکت ممتد و پیوسته‌اش دو فضای درونی را از «بیرون» مجزا می‌سازد. پاکیزه‌شدن و بعد از آن وارد‌شدن به این فضای مقدس، که همان فلسفۀ آیین وضو در اسلام است، نیز به عنصری معماری تبدیل شده است. آب‌نمایی گرداگرد دو غرفه کشیده شده است. علاوه بر این‌که آب مورد نیاز برای وضو در این آب‌نما مهیا شده است، نماز‌گزاران به‌صورت نمادین با گذر از آن، همچون داستان سلیمان، وضو می‌گیرند. کف نمازخانه با شن پوشیده شده است که داستان زنان مدینه برای مفروش‌کردن کف مسجد را به‌یاد می‌آورد. وجود تک‌درخت در فضا به نخل‌هایی که در مسجدالنبی وجود داشته اشاره دارد و پوشش حصیری به سایبانی که با لیف خرما بافته شده و سقف شبستان مسجد را پدید می‌آورد اشاره دارد. شکافی که جهت قبله را نشان می‌دهد نیز نمادی از محراب است. این نمازخانه، در کمال سادگی، نشانه‌هایی از دیگر آیین‌ها را نیز به همراه دارد، تک‌درخت زنده داستان بودا را به‌یاد می‌آورد، عبور نور از سایبانی که با فاصله با دیوار در نظر گرفته شد و شکاف رو به قبله طرح صلیب را پدید می‌آورند که نشان‌دهندۀ نوعی وحدت ما‌بین دیدگاه‌‌هاست. در واقع، این مکان نه تنها فضایی برای نماز، بلکه معبدی است عرفانی که با کم‌ترین حجم از ماده و فرم و استفادۀ به‌جا از آن شاهکاری را پدید آورده است.
