موقعیت: گوانگ‌جو، کره‌جنوبی
رتبۀ سوم مسابقۀ بین‌المللی
سال: ۲۰۱۲
Asian Culture Complex . UnSangDong Architects + Kim Woo Il
Location: Gwangju, South Korea
در طرح پیشنهادی برای مرکز فرهنگی آسیا، گروه معماری اونسانگدونگ + کیم وو II اشکوبی در مقیاس شهر طراحی کرده‌اند؛ ظرفی برای اتفاقات فرهنگی و زندگی روزمرۀ شهروندان. این سکوی شهری در حال ایجاد فضایی میان‌تهی و باز به‌واسطۀ خالی‌کردن مسیرها، پیاده‌راه‌ها و پلازاهاست؛ این به آن معناست که خلق «اشکوب جدید» درست مانند هدایت یک عملیات نقشه‌برداری بزرگ است. گروه طراحی، مرکز فرهنگی آسیا را به‌مثابۀ زمینی در میانۀ خلق و ناپدیدی در نظر گرفته‌اند، زمینی که به اجزای کوچک‌تر تغییر شکل داده، منظر شهری را ساخته و با خاطرات سایت و دگرگونی و تحول تاریخی روابط در زمینه پر شده است. «ما صفـحۀ سفیـدی خلق کردیم که شـهروندان گوانـگ‌جو می‌تواننـد آن را پـر کنند. در‌واقع، فضـای باز در این پـروژه بنیـادی است برای انسجـام کل کار و البته راه‌دادن به فعالیـت‌های «مـخاطب‌مـحور». به این ترتیب، فضای باز ـ و نه لـزوماً فضای خـالی و تهـی ـ بستری است برای میزبانی تغییرات مداوم در زمان و ابزار». صفحۀ سفید با مشارکت مخاطبان پر و «تولید» می‌شود. هر یک از مخاطبان در این «صحنه» نقشِ اول را دارد. با ایجاد امکان تغییر مرزها و جابه‌جا‌کردن برنامه‌ها، پلازا عملاً یک زیرساخت برای طیف متنوعی از تجارب شهروندان می‌سازد. به این ترتیب، فضا خود را می‌گشاید تا اتفاقات متعددی را در فواصل معین زمانی میزبانی کند؛ نمایشگاه‌های سرپوشیده و نمایشگاه‌های در هوای آزاد و اجراهای متفاوت. در مجموع «صحنه» آن‌قدر منعطف است که می‌تواند نیازهایی خاص را نیز در خود جا بدهد. «خلق و ناپدیدی» اشاره‌ای است به آنچه در هر چرخۀ زندگی زمینی رخ می‌دهـد: شروع-پایان، یین-یانگ، صافی-انحنا، هست-نیست، بی‌نظمی-نظم مثال‌های اندکی است از دوتایی‌هایی که در تمام روابط کهکشانی وجود دارند. در واقع، «خلق و ناپدیدی» به تحول فرایند همیشگی و پیچیدۀ آمیزش در هستی معنا می‌دهد. مرکز فرهنگی آسیا در میانۀ این طبیعت پیچیدۀ تحولات می‌ایستد و در تراز هم‌سطح خاکِ زمین، فضایی «در آستانه» خلق می‌کند. این در آستانگی شامل بی‌نهایت واقعیت از شرایط محیطی مشخص است.
در مدت‌زمان نوسان میان دوگانگی خلق – ناپدیدی، استعداد و پویش بی‌نهایت بستر به بهترین وجه بروز می‌یابد، درست مانند نیروی محرکۀ اصلی که بنا بر یک تفکر شرقی می‌تواند طبیعت را به هماهنگی برساند. مرکز فرهنگی آسیا در گوانگ‌جو مانند راه‌اندازی سیستم عاملی جدید برای ساخت دوبارۀ «زمین» است؛ با خلق فضاهای بازِ نو که برنامه‌های متنوع را که در لحظه منعقد می‌شوند در خود می‌پذیرد و خود کماکان به‌مثابۀ مکانی برای ضبط همه لایه‌های تاریخی و خاطرات برجا می‌ماند. «پیشنهاد ما این بود که پوسته زمین به‌عنوان یک چارچوب برای مرکز فرهنگی عمل کند، البته پوسته‌ای دو‌بعدی، چرا که پلازا با امتداد در راستای عمودی خود پوسته‌ای فضایی می‌سازد؛ پوسته‌ای منطبق بر کدهای فضایی». این پلازا سطحی دو بعدی در شهر نیست، بلکه فضایی است چند‌بعدی با لایه‌ها و چین‌خوردگی‌های فضایی که بر کدهای گوناگونی منطبق شده است و چارچوبی شده برای تولید «زمینی» که مجراهای چندگانه‌ای از هنر و فرهنگ را در خود جای می‌دهد. «ما به دنبال ایجاد اشکوبی در شهر بودیم برای خاطرات تاریخی و فعالیت‌های فرهنگی، پس با خلق خیابان‌هایی با منظر فرهنگ در تاروپود گستردۀ شهر، پلازایی ـ حصیری ـ در مقیاس شهر ساختیم و البته شاید کلمۀ «خلق» برای خیابان‌ها درست نباشد چرا که ما همان ساختار و بافت موجود شهر را برجسته کردیم تا با این راه خاطرات گوانگ‌جو را از دل خیابان‌های موجود بیرون بکشیم، ضبط و نگهداری کنیم، پس خیابان‌ها خلق نشدند، از جای خود کمی بیرون کشیده شدند تا حجم بسازند و وضعیت جدید شهر را قاب کنند. به این معنا که بافت موجود شهر که حاوی ارزش تاریخی است هم‌چنان فضایی با خاطرات و اتفاقات تاریخی باقی‌مانده است». حصیر بافته‌شدۀ شهری، توسط خیابان‌ها شکل گرفته است، سپس به‌واسطۀ ایجاد برش‌هایی از چشم‌انداز شهری اطراف، خود منظر را شکل داده است و در نهایت ضمن این‌که فضاهای مورد نیاز برای رفت‌وآمدِ جمعیت را ایجاد کرده، بستری برای اتفاقات و برنامه‌های مختلف نیز ساخته است. به این ترتیب خیابان‌ها دیگر فضاهای میان‌تهی و اضافه‌ماندۀ شهر نیستند، بلکه چارچوب‌هایی فعال‌اندکه طیفی متنوع از برنامه‌ها درونشان اتفاق می‌افتد.
