در دهه هفتاد افزایش ناگهانی قیمت نفت به سه برابر، کشورهای نفتخیز خاورمیانه را یکباره ثروتمند کرد. این ثروت ناشی از دلارهای نفتی میبایست مجدداً در چرخه اقتصاد جهانی تزریق میشد که فرصت مناسبی برای مهندسان مشاور و پیمانکاران زبده عربی فراهم کرد. کشورهای کمی مانند ایران، با اتکا به سابقه طولانی فرهنگ و سازندگی، به صورت درونزا وارد این معرکه شدند و بخشهای مهمی از منطقه ـ مانند عربستان ـ که از قدرت کارشناسی و توانمندیهای لازم برخوردار نبودند، با اتکای کامل به نیروهای خارجی به این سازندگی پرداختند. از دیگرسو، طراحان و سازندگان برای حضور در این بازار تلاش کردند به خلاقیت خود در مسیر بینش و سلایق محلی جهت دهند. در این مسیر پروژههای ارزشمندی به وجود آمدند که اطلاعات آنها را بنیاد آقاخان جمعآوری و در مجله معمار معرفی کرد و جوایزی نیز دریافت کردند.
از کارهای برجسته در این عرصه باشگاه دیپلماتیک در ریاض عربستان بود که Buro Huppold و Omrania Atelier Frei Otto آن را طراحی کردند و میتوان آن را جزء آثار ماندگار معماری تلقی کرد. ایده اصلی ملهم از واحههای درون بیابان است که با دیوارهایی از سنگهای محلی احاطه شده و با الهام از سایبانهایی که سرپناه اقوام بیابانگرد است فضایی الحاقی در کنار این دیوار به وجود آمده است. آراستن منظر در جدارههای واحه با اتکا بر گیاهان بومی و ساختار خاک در این منطقه صورت گرفته است، به ترتیبی که نتیجه نهایی، بهرغم کاربست نظریات معماری جدید و صنعتگری معاصر، حسی محلی را به مخاطب القا میکند.